ဂ႒ဳန္ ေတြ ကို ရိုက္တဲ့ ပြဲ
(မိုးသီးဇြန္ရဲ့ကိုယ္ေတြ ့မွတ္တမ္း)
က်ေနာ္ အသက္ ၁၉ နစ္ ေလာက္တံုးက လူက သိပ္တက္ေနတာ။ ေသြးကသိပ္ဆူသေပါ့။
မဟုတ္မခံ။ လက္ကလည္း ျမန္တယ္။ အေမတို ့အမတို ့ဆိုရင္ တဟဲ့ ဟဲ ့နဲ ့ ရင္တမမ။ အဘိဓမာတခုတည္း၊ ဒါေပမဲ့ရွင္းတယ္၊၊ မတရားတာ ဆိုရင္ လက္ပိုက္ၾကည္ မေနနဲ ့ ျပန္ေဆာ္ျပစ္။ မဆလ အာဏာပိုင္ေတြက ကန္ေကာ္တန္းေစ်းေလးကို ဖ်က္သိမ္း လိုက္တဲ့အခါမွာ မတရားမူအတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ ဖို ့ အေၾကာင္း ဖန္လာေတာ့ သဗ်ိဳ ့။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လို ့ေတာင္ဆိုနိင္လား ဆိုနိင္ရဲ ့။
ကန္ ့ ေကာ္တန္းေစ်း ဆိုတာ က ေတာင္ဥကၠလာ ၁၆ ရပ္ကြက္မွာတည္ရိွတယ္။
ေစ်းၾကီး ကို က်ေနာ္တို ့ မိေက်ာင္းကန္၊ ၁၆ရပ္ကြက္ နဲ ့စ်ေတာင္ ရပ္ကြက္ သံုးရပ္ကြက္က လူထုေတြ က အမ်ားဆံုး၀ယ္ၾကတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကလည္း တျခားသူေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒီရပ္ကြက္သံုးရပ္ကြက္က လူေတြပဲ။ ကန့္ေကာ္ပင္တန္းၾကီးေတြ ကို အစြဲျပဳျပီး ကန္ ့ေကာ္တန္း ေစ်းလို ့ေခၚတယ္။ ေအရာမကန္ေကာ္ပင္တန္းၾကီးေတြ။ ေစ်းက ေနရာလည္းက်ယ္၊ေျမလည္းေကာင္း၊ ေစ်ရံုေတြနဲ ့သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ရိွတယ္။ နစ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ၾကာခဲ့ျပီ ဆိုေတာ့ေစ်းသည္ေတြ နဲ လူထုေတြလည္းရင္းႏွီး ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ရက္ေတြမွာ ေစ်းကိုသြားရင္သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ေစ်းထဲမွာ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားဆံုးဆိုင္ေတြက သံျဖဴဆိုင္န ဲ့ ကာတြန္းဆိုင္။ သံျဖဴဆိုင္မွာ သံျဖဴဆရာ က ေမာ္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၾကည္႔ရတာ ရင္အခုန္ရဆံုး။ ၀ယ္နိင္ဖို ့ ေနစဥ္ ပိုက္ဆံဆုခဲ့ရတာ က ခ်ိဳးလက္ေရ မကုန္နိင္။ အေမက ဟဲ ့ေစ်းထဲမွာ ဘာသြား၀ယ္ဦး ဆို ေကာက္ကနည္းထေျပး ေပးခဲ့တာ က ဒီဆိုင္ ေတြ ရိွေနတာလည္း တေၾကာင္းေပါ့။
ေစ်းသည္ၾကီးေတြက ဟဲ့ ေကာင္ေလး ခနေစာင့္ရဦးမယ္။ နင္ မွာတာမရေသးဘူး။ ေစာင့္နိင္လားဆို ရင္ ေစာင့္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကာတြန္းဆိုင္ ကိုေျပးခဲ့မိတာမွတ္မိတယ္။ ကာတြန္းဆိုင္က ရြင္ျပဳး၊ ေတဇ၊ ေရြေသြး ေတြကို မက္မက္ဆက္ဆက္ ဖတ္တယ္။ ဦးဘၾကည္ လက္ရာ ေတြအၾကိဳက္ဆံုး၊ ဇတ္လမ္းေတြကလည္း အမ်ားဆံုးက ၅၅၀ နိပတ္ေတာ္လာေတြ။ ကေလးေတြ ကို စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေရးအလိုငွာ ေကာင္မူနဲ ့မေကာင္းမူ ဇတ္ ရုပ္ေတြန ဲ့ ခြဲျခားျပတယ္။ စာဖတ္ ကိုစြဲလို ့။ ခုေခတ္ ကာတြန္းေတြ လိုေဖေတာ့ေမာင္ ္ေတာ့ေတြမဟုတ္ဘူး။
ေစ်းၾကီးက က်ေနာ္အရြယ္ေရာက္လာေလစည္လာေလပဲ။ ေစ်းထဲကို သြားရတဲ့ေပ်ာ္ရြင္မူကေန ရင္ခုန္ မူအျဖစ္လည္း ေျပာင္းလဲ လာရဲ ့။ ဒါကေတာ့တင္သန္းေၾကာင့္ေပါ့။ မိန္းမ က အသားညိဳညိဳ။ အရပ္က ျမင့့့္ျမင့္။ သြယ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ သေျပပင္ လိုလွ ။ၾကည္ ့လို မ၀ နိင္ ဘူး။
သူမက ေစ်းထဲမွာ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို ကတရပ္ကြက္တည္းသားေတြ။ ရပ္ကြက္ထဲကလူ ၾကီး ေတြက ပါးစပ္ၾကမ္းတယ္။ တင္သန္းနဲ႔က်ေနာ္ကိုငယ္ငယ္ကထည္းကစလာတာ။ ငယ္ငယ္တံုးက သူန ဲ့စရင္ စိတ္ဆိုးမိတာေတြ ကိုေနာင္တရျခင္သလိုလိုျဖစ္လာတယ္။ တင္သန္းဆိုင္ကိုသြားရင္ လူေတြက “ေဟ့ တင္သန္း နင့္ေယာက္က်ားလာျပီ။ ” “ဟာ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ” သူက -
“ ဦးေလးကလည္း ကလည္းေပါက္ကရ ရွစ္ဆယ္ေတာ္ က်မတို ့က ေမာင္ႏွမေတြ ပါေတာ္။ ”
မ်က္နာစပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစခံရတာကို က အရသာရိွသလိုလို ဘာလိုလို။
တေန ့ေတာ့ ငေပညီ ေပၾကည္ က ေစ်းၾကီးဖ်က္ရေတာ့မယ္ကြ ဆိုတ ဲ့ အမဂၤလာ သတင္းကို ယူလာတယ္။ ဟုတ္ရဲ ့လားကြ လို ့တအံတၾသေမးမိတယ္။ သူက သကၤန္းက်ြန္း ျမိ ဳနယ္ေကာင္စီ ဥကၠဌ လက္မွတ္နဲ ့ ေစ်းထိပ္မွာ စာရြက္တရြက္ ကပ္ထားတယ္လို ့ဆိုတယ္။
စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ေစ်းသူေစ်းသားေတြ အားလံုး စိတ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ အာ ဏာ ပိုုင္ေတြက ဒီေနရာကမေကာင္းဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာ ကိုအစိုးရကစီစဥ္ေပးတာလို ့ ေျပာတယ္။ ေစ်းကို ဖ်က္ျပီး ေနရာသစ္ကိုပို ့ဖို ့ လုပ္တယ္။ ေနရာသစ္က ၃မိုင္ေလာက္ေ၀းသြားတယ္။ ၁၅ ရပ္ကြက္ လမ္းဆံုး နားကေနရာ။ ဒီသံုးရပ္ကြက္ကလူေတြက ပိုမ်ားတယ္။ ေနရာသစ္ကလူလည္းျပတ္တယ္။ ေစ်းတည္ဖို ့ မေကာင္းဘူး။ဒီေနရာကိုေစ်းေျပာင္းရတဲ့အေၾကာင္းက ေနာက္ခံက ရိွတယ္။ ဒါကေတာ့ မဆလေခတ္က ၀န္ၾကီးတေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ နိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္ ဦးသန္းစိန္ဆိုတဲ့လူၾကီးက ၁၅ ရပ္ကြက္ ကိုေျပာင္းလာလို ဗ်။
သူအိမ္ကလူေတြအဆင္ေျပေအာင္ေစ်းကိုသူ့အိမ္နားကိုေရြ့တာလိုလူေတြကေျပာၾကတယ္။အစိုးရလုပ္ေပးတဲ့ေစ်းသစ္မွာကလည္းဆိုင္ခန္းေတြအလံုအေလာက္မေပးျပန္ဘူး။ အလံုအေလာက္ေဆာက္မေပးျပန္ဘူး။ ဆိုင္ခန္း ၁၀၀ ခန္ ့သာရိွတယ္။ တကယ္က ေစ်းသည္ေတြ က ေလး ငါးရာခန္႔ အနည္းဆံုးရိွတယ္။ ဒီေတာ့ဆိုင္ခန္းမရတဲ့သူေတြက ေစ်းနားမွာမေရာင္းရဘူးျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ေစ်းသည္ေတြလည္းဒုကၵေရာက္။ ေစ်း၀ယ္ေတြလည္းဒုကၵေရာက္ကုန္တယ္။
ေစ်းကြက္ ဟာ သူအလိုလိုျဖစ္ ေပၚ ေနတယ္ ဆိုတာကို ဒီ ေစ်းသည္ေတြနဲ ့ အာဒမ္စမစ္ တို ့သိေနၾကပံုကေတာ့ သာမန္တိုက္ဆိုင္မူလို ့ က်ေနာ္မထင္ဘူး။ အာဒါစမစ္က ေစ်းသည္ေတြဆီက သင္သြားတာျဖစ္မယ္။
ဒီေတာ့ သူတို ့ ဟာ အဏာ ပိုင္ေတြခ်ေပးတဲ့ေနရာသစ္ကိုမသြားေတာ့ပဲ အရင္ေစ်းေဟာင္းနဲ့ မလွမ္းမကမ္းမွာ သူတို ့ ရဲ ့ကုန္ပစၥည္းေတြကို ခ်ေရာင္းလိုက္ၾကတယ္။ ေစ်းတန္း ၾကီးျဖစ္လာေတာ့တယ္။လူထုေတြလမ္းေဘးမွာ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ ေစ်းက - ။ တစ္-သြားလာေရးအဆင္ေျပတယ္။ နစ္- လူအမ်ားစုရိွတယ္။ သံုး- ေစ်းခ်ိဳ တယ္။
ေလး- ေရာင္းသူ ၀ယ္သူသိေနၾကတဲ့အတြက္ အေၾကြးျမီ ကိစၥ စိတ္ခ်ရတယ္။ ဒီေတာ့ ေစ်းၾကီးက က်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္ကားလာတယ္။ ပါတီေကာင္စီလူၾကီးေတြ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့တဲ့ေစ်းသစ္က တလေလာက္အၾကာမွာတင္ပဲ က်ီးနဲ့ ဖုတ္ဖုတ္ ။ ေခြးနဲ ့ တရံုးရံုး။ ညဖက္မွာ ေဆးေျခာက္ သမားေတြ အတြက္ တုံး လံုးပက္ေခါက္ ဇိမ္ယူရာ ။ ေနဖက္မွာ ဇယ္ေတာက္သူေတြ အတြက္ စခန္းတခုဘ၀ နဲ ့ တင္းတိမ္လိုက္ရ တယ္၊၊ အာဏာ ပိုင္ေတြ ထင္ထားသလို စည္းကားတဲ့ေစ်း ၾကီးျဖစ္မလာခဲ့ဘူး၊၊
ဒီေတာ့အာဏာ ပိုင္ေတြက ေစ်းသည္ေတြဖန္တီးထားတဲ့ လမ္းေဘး ေစ်းေလးကို ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္တာလို ့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲေတာ္မူတယ္။ ျမိဳနယ္ ေကာင္စီ ဥကၠဌ က ၀န္ၾကီး ဦးသန္းစိန္ ကို မ်က္ နာလုပ္တယ္။ သူအိမ္နားကေစ်းကိုစည္ေအာင္လုပ္ေပးျခင္ေနတယ္။ ေစ်းကြက္ကို အမိန္နဲ ့ ေပးျပီးတည္ေဆာက္ဖို ့လုပ္တယ္။ လမ္းေဘး ေစ်းေလးကို ဖ်က္ဆီးေတာ့တယ္။ ဂ႒ဳန္ေတြလြတ္ျပီးဖမ္းတယ္။
ဂ႒ဳန္ ဆိုတာက မဆလေခတ္မွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြကို ဖမ္းဖို ့ ဖြဲ ေပးထားတဲ့အဖြဲ ႔
ရပ္ကြက္အသီးသီး လူဆိုးလူမိုက္ေတြ နဲ ့ ဖြဲ ႔ေပးထားတာ။ အခုေခတ္ စြမ္းအားရွင္လို အဖြဲ ့ေပါ့။
အာဏာ ပိုင္ေတြက လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးထားေတာ့ အေတာင္တပ္ေပးလိုက္တဲ့ ေတာေခြးအ လို ျဖစ္ေနတယ္။ေစ်းသည္ေတြကိုဖမ္းတယ္။ေစ်းသည္ေတြပစည္းေတြကိုတရား၀င္လုယုူခြင့္ရေနသလို
ျဖစ္ေနတယ္။
အခုလည္းဒီအဖြဲ ့ က ေစ်းတန္းကို အျငိဳး တၾကီးနဲ ့ေနစဥ္ရက္ဆက္ဖမ္းေနတဲ့သတင္းကို က်ေနာ္ၾကားေနရတယ္။ ထြက္ေျပးလာတဲ့ ေစ်းသည္ေတြက စ်ေတာင္ရပ္ကြက္ ေတာတန္းေလးထဲမွာ ျပန္ေရာင္းခ်ၾကျပန္တယ္။ သံုးေလးလေရာင္းၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာတန္းေလးထဲ လိုက္ဖမ္းၾကျပန္တယ္။ ေစ်းသည္ေတြဟာ ဟို မွာေရာင္းလိုက္ဒီမွာေရာင္းလိုက္နဲ့ ကရြတ္ ကင္းေလ်ာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အေတာ္ကိုဒုကၵေရာက္ေနတယ္။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို့ မိေက်ာင္းကန္ရပ္ကြက္ကလူငယ္ေတြက ကမေနနိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့ရပ္ကြက္ထဲမွာလာေရာင္းပါ။ ဘယ္ ဂ႒ဳန္ မွမထိေစရပါဘူးေပါ့။ ေစ်းသည္ေတြကို သြားျပီး ေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ေစ်းတန္းဟာ ့က်ေနာ္ အိမ္ေရွ့တည္တည္ကစျပီးေစ်းတန္းၾကီးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ေစ်းက တက်ိတ္က်ိတ္စည္ကားလတယ္သဗ်။ နံနက္ခင္းဟာ အသက္၀င္ေနတယ္။ ရိုးသားမူအျပည္႔ရိွတယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရိွေနတယ္။
ဟင္းသီဟင္းရြက္သသည္ေတြ၊သားငါးပုစြန္ေရာင္းသူေတြေတာင္းေတြပုလံုေတြကုန္ေျခာက္ေတြ၊သစ္သီးေတြနဲဗ်ာကုန္ကုန္ေျပာရရင္က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကနစ္သက္ခဲ့တဲ့သံျဖဴဆိုင္ေလးေတာင္ပါလာသဗ်။။ က်ေနာ္တို ့အိမ္ေရွမွာ ေစ်းတန္းေလ အသက္ရွင္ေနတာ နစ္လေလာက္ ၾကာလာတယ္။ က်ေနာ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖဖို ့အခ်ိန္ကလည္းနီးကပ္လာျပီ။
တေန့နံနက္ကိုးနာရီေလာက္ေစ်းအစည္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလက္ပတ္အနီပတ္ထားတဲ့၈လံုေတြဟာျမဴနီစပယ္ကားၾကီးနဲ့ေစ်းထဲကိုတရၾကမ္းေမာင္၀င္ခ်လာေတာ့တယ္။
လမ္းကလည္း သိပ္ၾကယ္လွတာမဟုတ္ဘူး ကားတစီစာပဲရိွတယ္။ ကားက ေစ်းဘမ္းေတြကို တခုျပီးတခုတက္က်ိတ္ျပီးေမာင္းလာတယ္။ “ဂလံုဂြမ္ -ဂလံုဂြမ္ နဲ ့ေစ်းဗန္းေတြ ေမွက္ထိုးခြက္လွန္ျဖစ္ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ ့ေစ်းသည္ေတြ လည္း ေစ်းဗန္းေတြ ဆိုင္းတန္းေတြကို ထမ္းၾကပိုးၾကနဲ့ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ဂ႒ဳန္ ေတြ က ေစ်းဗန္းေတြကို အၾကမ္း ဗရမ္းဆဲြတင္ျပီး ကားေပၚကို ျပစ္တင္ၾကတယ္။ ကမၻာ ပ်က္သလိုျဖစ္သြားတယ္။
ဒီျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္က အိမ္အေပၚထပ္ကေန ျမင္ေနရတယ္။
ဖတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္ျပီး အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းလာတယ္။ အေမေတာ့မရိွဘူး။
“အမက ဟဲ ေမာင္ေလး နင္အထဲျပန္၀င္စမ္းပါ။ စာသြားက်က္ေနေနာ္ေမာင္ေလး ထြက္မပါနဲ့ ”လို လွမ္းတားေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က “ အမ ရာ ငါ ခဏ ၾကည္ ့မလိုပါဟ။ ” က်ေနာ္သူကို တြန္းဖယ္ျပီး အိမ္ေရွ ့ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို ့ရပ္ကြက္ထဲက က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ကိုသိန္း၀င္း၊ ငေပန ဲ ့ ကုလားၾကီးသန္းထြန္းတို ့နဲ ့ ဂလံုေတြဟာ စကား စမ်ားေနတယ္။ သူတို ့အားလံုးက က်ေနာ္ထက္အသက္ၾကီးက်တယ္။ မဟုတ္မခံတဲ့လူေတြ။ လက္သံလည္းေျပာင္ၾကတဲ့အတြက္ ရြားနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ သူဟာနဲ့သူနာမည္ရေနျပီးသား ေကာင္ ေတြ။
သူတို ့ထဲမွာ ကိုသိန္း၀င္းက လူေကာင္ေသးေပမဲ့ စဥ္းစဥ္းစားစကားေျပာတတ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို ့က သူကို ဆရာတင္ထားသလိုျဖစ္ေနတယ္။ သူက ပဲ ဂ႒ဳန္ ေတြကို ဦးေဆာင္ေျပာတယ္။
သူက - “ ခင္ဗ်ားတို ့ဒီလိုေတာ့မတရားမလုပ္နဲ့ သူဖါသာသူေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္လုပ္စားတာ။ ဒီလိုေတာ့မဖမ္းသင့္ဘူး ”လို ့
ေျပာေနတယ္။
သူတို ့ထဲက ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူက “ မင္း က ဘာေကာင္မို ့လည္း ကိုယ္လမ္းကိုယ္သြားပါ
နာျခင္လို ့လား ”
လိုဟိန္းေဟာက္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ကိုသိ္န္း၀င္းရင္ဘတ္ကိုေစာင့္တြန္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ပဲြကစသြားပါေတာ့တယ္။ တေယာက္တျပန္ ခ် ကုန္ျပီ။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သေဘာ္ေပါက္ ေျချပီ။ အိမ္ထဲကို ဇတ္ကနဲ ျပန္၀င္လိုက္တယ္။ အက်ီကိုခ်ြတ္လိုက္တယ္။ အေပၚကိုယ္ဗလာမွာ ဆံပင္ေတြကိုေျဖခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တံခါးျခားမွာ ေထာင္ထားတဲ့ သံတူရင္း ေကာက္ ကို ဆြဲ ျပီး ရိုက္ ပြဲ ထဲကိုလြားကနဲ ခုန္၀င္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
လမ္းမေပၚမွာ ေတြ ့ ရတဲ့ ဂ႒ဳန္ တေယာက္ေခါင္း ကို သံတရြင္းနဲ ့အားပါးတရ ၀င္ရိုက္ျပစ္လိုက္တယ္။ အမ ရ ဲ့ “အမေလး လုပ္ၾကပါဦး ”ဆိုတဲ့အသံက နားထဲမွာ
စူုးကနည္းၾကားလိုက္ရတယ္။
ဒီလူအေရွာင္ျမန္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ့နထင္ကိုရွပ္မိတယ္။ သူ့ ပခံုးကေတာ့ မိမိရရ ထိလိုက္တယ္။ ဖ်ာကနဲ့ထြက္သြားတဲ့ေသြးေတြနဲ ့အတူ သူလဲၾကသြားတယ္။ ဒီလူေတာ္ေတာ္နာသြားပံုရတယ္။ သူလူေတြပါလွန္ ့ျပီး မကပ္ရဲ ဘူးျဖစ္သြားၾကတယ္။
လူက ေသြးဆူ ေနျပီ။ ကို သိန္း၀င္း က ဂ႒ဳန္ သံုးေယာက္ေလာက္ ကိုမနည္းခုခံေနရတယ္။ သူက နစ္တလက္မဒုတ္ကို အားကုန္လြဲရိုက္ေနတယ္။ ကုလားၾကီး ကို ဂ႒ဳန္ ၆ ေယာက္ေလာက္က ၀ိုင္းကန္ေနၾကတယ္။ ငေပ မ်က္နာ မွာ ေသြးကြက္တခ်ိဳ ကိုေတြ ေနရတယ္။ ဒါေတာင္ သူက က်ေနာ္တို ့ထဲမွာ အရပ္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္လည္းအေတာင့္ ဆံုး။
လမ္းေဘးက ျခံစည္းရိုးတိုင္ေတြ တေျဖာင္ေျဖာင္း က်ိဳးသံရိုက္သံေတြ ဆူညံေနရဲ ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကားေပၚက ခုန္ဆင္းျပီး ဂလံုးေတြထပ္၀င္လာတယ္။ ဂ႒ဳန္ေတြကားေပၚကခုန္ဆင္းျပီး
ေနရာမယူနိင္ခင္မွာ က်ေနာ္ ေျပးျပီး သံတူရင္း ေကာက္ နဲ ့အားကုန္ျဖတ္ရိုက္ခ် လိုက္တယ္။
တေယာက္ ပံုရက္လဲ က်သြားတယ္။ နစ္ေယာက္ ၀င္လံုးဖို ့လုပ္တယ္။ သံတူးရင္ းေကာက္ ကို စံုကိုင္ ျပီး တည္ထားေပး လိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြမကပ္၀ံဘူး။သူတို ့ရွဲသြားတယ္။
က်ေနာ္တို ့ဖက္က ေလးေယာက္သာျဖစ္ျပီ။ ဂ႒ဳန္ က ၂၀ေလာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေျခအေန က မမ်ွျဖစ္ေနတယ္။ အေရးနိမ့္ မလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေစ်းသည္ေတြအမ်ားစုက မိန္းမၾကိီးေတြ ၊ အသက္ၾကီးတဲ့ေယာက္က်ားေတြ သူတို ့က ၀င္မကူၾကဘူး။ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကတယ္။ တိုးရိႈးေတာင္းပန္ေနၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို ့ရပ္ကြက္သားတဦးျဖစ္တဲ့ ၀င္းၾကည္ ဟာ လည္း သံဒုတ္ ၾကီးတေခ်ာင္းကိုဆြဲ လာျပီး ကူဖို အသားကုန္ ေျပး၀င္လာပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ က်ေနာ္ သူကို ၾကည္႔လိ္ုမရဆံုး။ ငယ္ငယ္က သူနဲ ့က်ေနာ္ေနာ္ မၾကာခဏ ဗိုလ္လုၾကတယ္။ အရံူးအနိင္မေပၚခင္မွာ လူပ်ိဳေတြျဖစ္လာၾကတယ္။ က်ေနာ္သူကို ေသာက္ျမင္ကပ္ရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ သူဟာ ဇတ္မင္းသားရူးရူးေနသဗ်။ သူက နာမည္မရေသးတဲ့ဇတ္တဖြဲ႔ မွာ ဇတ္မင္းသားလုပ္ေနတယ္။ ဇတ္သံဇတ္ဟန္လိုလို စကားေျပာတာ အိုင္တင္လုပ္ေနပံုေတြက ရိုက္ျခင္စရာေပါ့ဗ်ာ။ မနစ္က တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ တံုးကလည္း သူနဲ ့ကိုယ္နဲ့ ညိလု ညိခင္ပဲ။ ပြဲေစ်းတန္းမွာ တင္သန္းကို ၾကည္႔ တဲ့မ်က္လံုး ေတြက မွဲ ့တေပါက္ရုပ္ရွင္ထဲ က ဦးေက်ာက္လံုး ၾကီး ေဒစီေက်ာ္၀င္းကိုၾကည္႔ သလို မ်ိဳး ။ ငေပနဲ ့သိန္း၀င္း က နစ္ေယာက္ၾကားမွာ၀င္ဖ်င္လိုက္လို ။ သူရိွတဲ့ ျခင္း၀ိုင္းက်ေနာ္မသြား။ က်ေနာ္ရိွတဲ့ ကိုတင္ဦးဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ကိုသူမလာ။ နစ္ေယာက္ အထာနဲ ့ေနေနၾကရတယ္။
ဒီေန ့ပြဲေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ က ဘယ္ႏွယ္စိတ္ကူးေပါက္ျပီး ၀င္ခ်လာလည္းမသိဘူး။ သူက အသားမဲတယ္။ အေပၚ ကိုယ္ဗလာ၊ ေအာက္က ရွမ္းေဘာင္းဘီအနက္ ကို ၀တ္ထားတယ္။ သူက သံဒုတ္ကုိေမြ ့ရမ္းျပီး ၀င္လာေတာ့ က်ေနာ္တို ့အားတက္သြားတယ္။ သူ ေျပး၀င္လာေတာ့ ကုလားၾကီးသန္းထြန္းကိုကူ မယ္လို ့က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ က်ေနာ္အထင္မွားတယ္ ။ ကုလားၾကီးကို မကူဖူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဂ႒ဳန္ ေတြက သူကို ဆီးျပီး ရိုက္တယ္။ သူကခုန္ေရွာင္လိုက္တယ္။ ဆက္ေျပးလာတယ္။ ကိုသိန္း၀င္း လည္းမကူ။ ငေပဖက္လည္းမလွည္႔ ။ က်ေနာ္ဖက္ကိုလည္း စစ္ကူမလား။ ေသာက္ရူးလို ့စိတ္ထဲက ဆိုမိတယ္။
သူက အားလံုးကိုေက်ာ္လြားျပီး လမ္းေဘးမွာထိုးရပ္ထားတဲ့ ျမဴနီစပယ္ကား ေခါင္းေပၚကို လြားကနဲ ခုန္တက္ေတာ္မူတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ထဲကသံဒုတ္ၾကီး နဲ ့ကားမွန္ၾကီးကို ဂြမ္း ကန ဲ
ေနေအာင္ရိုက္ခ်လိုက္သဗ်။ သူ ့ ဗ်ဴ ဟာ မဆိုးလွဘူး။ ဂ႒ဳန္ ေတြဟာ လွန္ ့သြားၾကတယ္။ ဂ႒ဳန္ ေတြက လူမ်ားေပမဲ့ တခ်ိဳ ေကာင္ေတြက သိပ္သတိၱရိွၾကပံုမရဘူး။ သကၤန္က်ြန္း ျမ္ိဳ နယ္ ေကာင္စီက ဘဲသားဟင္းနဲ ့ထမင္းေက်ြးမယ္ ဆိုျပီး လမ္းေဘးကေကာင္းေတြကိုလည္းေခၚ
လာတယ္လို ့ေနာက္ပိုင္းမွာသိရတယ္။
၀င္းၾကည္က ကားမွန္ၾကီးကို ရိုက္ခဲြခ်လိုက္ေတာ့ ရန္သူစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကိုသိမ္း ျပီး က်ဴပ္တို ့
အလံလြင့္လိုက္သလိုျဖစ္သြားပံုရတယ္။ ငနဲ ေတြ စိတ္ဓါတ္က အုန္းသီး ေၾကြ ၾကသလို က်တာ။
၀ရုန္းသုန္း ကား ထြက္ေျပး ကုန္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဒီေရလိုတက္လာၾကတယ္။
ျခံစည္းရိုးၾကား၊ ေရေျမာင္ၾကားမွာ ဒလိမ့္ေခါက္ေခြးျဖစ္ေနတဲ့ လက္က်န္ ဂ႒ဳန္ တခ်ိဳ ့ကို လိုက္ ရိုက္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကအမယ္ၾကီးေတြက “ အေမေလးသတ္ကုန္ပါျပီး မလုပ္ၾကပါနဲ ”
“ေတာ္ပါေတာ့ ေသသြားလမ့္မယ္။ ဟဲေကာင္ေလးေတြေတာ္ေတာ့ ”
ဆိုတဲ့အသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ ေဒၚေအးမိၾကီးဆို ေျပာရင္း တက္သြားလိုက္ေသး ရဲ ့။
အခ်ိန္က လည္း မနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူၾကီးေတြအလုပ္သြားခ်ိန္ဆိုေတာ့ဆြဲမဲ့သူမရိွဘူး။ ဒီေကာင္ေတြအကုန္လံုးထြက္ ေျပးၾကတယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့သူေတြကို သယ္ပိုးေျပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို ့ဆက္မလိုက္ပဲရပ္လိုက္တယ္။ သူတို ့ ေမာင္းလာတဲ့ကားၾကီး မွန္ေတြ တစစီျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို ့ကားေခါင္းကို အားပါးတရ ဆက္ရိုက္လိုက္ ေသးတယ္။ အားရသြားေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။
က်ေနာ္ ပါးတခ်မ္းပူေနတယ္။ ကုလားၾကီးေခါင္းကြဲတယ္။သိန္း၀င္းကေျခေထာ့နင္ေထာ့နင္ျဖစ္ေနတယ္။ ငေပကမ်က္လံုးတဖက္ျမင္လို့မေကာင္းေလာက္ေအာင္ဖူးေရာင္ေနတယ္။၀င္းၾကည္ကေတာ့ဇတ္မင္းသားရူးပီပီ အေမာက္ေတာင္သိပ္မပ်က္လိုက္ဘူး။ ဒဏ္ရာအညိဳမဲေတြစဲြေနတဲ့ တေယာက္မ်က္နာတေယာက္ၾကည္႔ ျပီး ရီၾကတယ္။ တိုက္ပြဲအေတြ ့ အၾကံဳကိုအားပါတရေဖါက္သည္ခ်ၾကတယ္။
ဂ႒ဳန္ ေတြ တပ္ပ်က္ေျပးရေတာ့ ဖိနပ္ေတြ လမ္းထဲမွာက်ြတ္ က်န္ခဲ့တာေဖြးေနတာပဲ။
၀င္းၾကည္က ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္တရံကို ေကာက္စြပ္ျပီး သံဒုတ္ကို ရာမ ေလးထမ္းတဲ့ဟန္န ဲ့ အိမ္ကို ျပန္သြားတယ္။ ထြက္သြားတဲ့၀င္းၾကည္ကိုၾကည္ ့ျပီး ကုလားၾကီးက -
“ဒီေကာင္နဲ ့ကြာ ငါ့ ေရွ ့ ဟိုေခြးမသား ဂ႒ဳန္ ကြာ၊ ဆဲဗင္းေဒး အက်ီအညိဳ ေရာင္၀တ္ထားတဲ့ ဂ႒ဳန္ ေကာင္ေလကြာ။ ဒီေကာင္ ့ကို ကိုင္မလားမွတ္တယ္။ မကိုင္ဘူး။ ”
က်ေနာ္က ဂ႒ဳန္ ေတြ က်န္ခဲ့တဲ့ ဖိနိပ္ေတြထဲ က ဂြင္းထုိးအသစ္တရံုကို ေကာင္စြပ္လိုက္ရင္း
“ဒါေပမဲ့ ကားမွန္ကို ေခြးမသား ၀င္းၾကည္ ရိုက္ခြဲ လိုက္တာ ေတာ့ မွန္သြားတယ္ေနာ္။ ဟို မေအ- ိုး ေတြ လွန္ ့သြားတယ္။ ႏို မို ့စို ေျပးမွာမဟုတ္ေသးဘူး။ ”
သိန္း၀င္းက “ ဒီကားက ျမဴနီစပယ္ရံုးက သူတို ့ ငွားလာတဲ့ကားကြ။ ”
ျပီးေတာ့ က်န္တဲ့ဖိနပ္ေတြကို ေစ်းသည္ေတြကို ယူျခင္ယူၾကလို ့လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
ဒဏ္ရာကိုယ္စီန ဲ့ က်ေနာ္တို ့ဟာ သိန္း၀င္းတို ့အိမ္၀င္း ထဲ စုမိတယ္။ သိန္း၀င္း ညီမေတြ ျဖစ္တဲ့မတိုးတို ့မိုးမိုးတို ့က အမေလးအကို ၾကီးတို ့ရဲ ့ ဒဏ္ရာေတြျခည္းပါလား ဆိုျပီး ေအာ္ငိုၾက။ ဒဏ္ရာေတြကိုေရေစးၾက။ တင္ခ်ာေတြထည္႔ ေပးၾက။ ရူပ္ရွက္ခတ္ေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ တို ့ရပ္ကြက္ ရဲ ့ လွထြတ္ေခါင္ ေတြျဖစ္တဲ့ မိငယ္ တို ့ ၊ စုစုတို ့ ၊ လွလွတို ကသူတို ့ရဲ ့ ေအရာမတင္ပါး ၾကီးေတြကို ဖယ္ရမ္းေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို ့ဒဏ္ရာေတြကို သူတို ၀ိုင္းကူ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ၾကေပ့ါ။ သိန္း၀င္းတို ့အိမ္က ယာယီေဆးခန္း ျဖစ္သြားတယ္။ လူအုပ္က က်ေနာ္တို ့ကိုအံုၾကည္႔ေနတံုး။
အုန္းလက္ေတြကို ျဖတ္ျပီး က်လာတဲ့ နံနက္ခင္းေနေရာင္မွာ အရွည္လ်ား ဆံုး မ်က္ေတာင္ေတြ နဲ ့ ျပဴးက်ယ္ဆံုး မ်က္လံုးအစံု က က်ေနာ္အေပၚ ၾကလာတယ္။
“ အေမေလး ေသြးျခည္းပါလား။ ဒီလိုေနလို ့မျဖစ္ဘူး။ ေဆးရံုသြားမယ္။ ေဆးရံုသြားမယ္။ ဘယ္ထိသြားေသးလည္း ”လို ့စိုးရိမ္တၾကီးေျပာလာေတာ့။
ငေပက “ တင္သန္းရာ သည္းေနလိုက္တာ နင္လင့္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခံရတာက ငါ။ ေမးေဖၚမရဘူး ”
တင္သန္းက ငေပေက်ာကုန္းကို ဖုန္းဖုန္းနဲ ့လိုက္ထု။ ငေပက “ ဟ ေကာင္မ ရ နာတယ္ဟာ နာတယ္ဟ ” ဆိုျပီး လွည္ပတ္ေရွာင္။ တင္သန္းပါးစပ္ကလည္း “ မသာ ၊ ေသခ်င္းဆိုး။ နင္ေသလိုက္ဖို ့ေကာင္းတယ္ ” လို႔ကက္ကက္လန္ ဆဲလိုက္တယ္။ အားလံုးတ၀ါး၀ါးနဲ ့ ၀ိုင္းၾကေနၾကတယ္။
ျဖဴတဲ့အေရာင္၊ ညီတဲ့သြား ရွည္လ်ားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေၾကာင့္ ဖရုသ၀ါစာသည္ပင္ သူ ့ပါးစပ္
တြင္ လွေန၏။
မိုးသီး
၁၀-၂-၀၇
-------------------------------
တိုက္ပြဲကိုနိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့ က်ေနာ္တို ့နိင္တယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ စြာလာတဲ့ ဂ႒ဳန္ ေတြဟာ က်ေနာ္တို ့ရပ္ကြက္မွာ တပ္ပ်က္တယ္။ ေကာင္စီေတြ ရဲေတြေရာက္မလာခင္ က်ေနာ္တို ့ေရွာင္ေနလုိက္တယ္။ တေယာက္မွာအဖမ္းမခံရဘူး။ က်ေနာ္တို ့ေလးငါးလ အိမ္ကိုမျပန္ၾကဘူး။ အိမ္ကိုေတာ့ သံုးေလးေခါက္လာေမးေပမဲ့ အေမတို့အမတို့ကမရိွဘူး။ ေျပးျပီလိုလုပ္ထားလိုက္တယ္ ။ တေယာက္မွာအဖမ္းမခံရဘူး။ က်ေနာ္တို ့ေလးငါးလ ေလာက္ပဲေရွာင္ေနလိုက္ရတယ္။ ကားမွန္ၾကီးကြဲသြားတဲ့အတြက္္ျမိဳနယ္ေကာင္စီတခ်ိဳ ့ျပဳတ္တယ္။ဘာျဖစ္လိုလည္းဆိုေတာ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ေက်ာ္လုပ္လိုသိရတယ္။
သံုးလေလာက္မရမ္းကုန္ေျမာက္ဥကၠလာကေနျမိဳထဲကုိေက်ာင္းဆက္တက္ေနရတာေတာ့ကသိီလင္ထနိင္တာေပါ့။ ဒီနစ္မွာ ပဲ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့။
http://komoethee.blogspot.com/ မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment